अक्षरमा प्रिय कवि

हेमन यात्री

आँखामा जमेको आँसु पग्लदा
कविताको हाँगाले हिर्काएजस्तै
था‘ पाएको हुँ
जीवनको यौटा रहस्य
हजुरआमाको ओंठबाट
अन्तिम वाक्य झरेको साँझ ।

मध्यरातको झ्यालबाट देखेको हुँ
पानीमा खसेको आमाको तस्बीर
हुरी चल्दाको सल्लाघारीमा
हतार–हतार हिँड्दै गरेका
स्कूले केटाकेटीहरु देखेको हुँ
कार्यालयबाट घर फर्कदा
बाटामै हराएका बाबु
र
मध्यसडकमा ह्वारह्वार्ती जल्दै गरेका
मिनीबसका ती अभागी यात्रुहरु देखेकै हुँ ।

अब हतार छैन मलाई
कहीँ पुग्न ।

पुरिदिएकै हुन् मेरा बाटाहरु
पहिरो खसेर कैयन पटक
फुटाएकै हुन् ज्वालामुखी मेरो छातीमा
चलाएकै हुन् आँधी
मेरा सपनाहरुका आकाशमा ।

वैरीहरु ! जसले
जीवनको मझधारमा खसालेको
त्यहीँ आँधीमा टेकेर
उक्लिएँ म
गुराँसको गाछीमा
र
मेरो देशकै रचनामा गुन्गुनाइरहेँ
चन्द्र–सूर्यको गीत
हिमालै ब्यूझने गरी ।